Oud & Nieuw en laatste stagedagen

Lieve mensen,

Nog een laatste blog voor Marco morgen op Zanderij zal landen. Mijn stage is voorbij en nu ga ik twee weken genieten met Marco. Ik heb enorm veel zin in de komende twee weken, om hem na 4,5 maand eindelijk weer te zien. Maar ik zal eerst een verslag doen van de afgelopen twee weken.

Mijn verhaal gaat verder op 30 december. Net als de dag er voor, was er weer een oudejaarsviering, dit keer van het ministerie van Justitie en Politie. De viering werd gehouden in de congreshal en bestond uit allemaal toespraken en daarna, natuurlijk, een lopend buffet. Een van de sprekers was de minister van Justitie en Politie himself, mr. Chandrikapersad Santhoki. Natuurlijk is dat vastgelegd op een foto. Na een paar uur luisteren naar speeches, konden we eindelijk gaan eten. Met een borrel erbij, Baileys, heeft het eten heerlijk gesmaakt. Tussendoor gingen Mirjam, Kim en ik door de regen naar La Caff lopen. Daar zouden we kaartjes kunnen kopen voor het feest van die avond. Toen we daar, half verzopen (we hadden wel twee kleine paraplu’s mee, maar hielp niet heel veel) aankwamen, bleek hij gesloten te zijn. Wat een pech… We zijn maar even bij ’t Vat op het terras gaan zitten en Kim heeft nog een warme chocolademelk gedronken, omdat ze het koud had. Dat kan dus wel degelijk hier in Suriname. En dan te bedenken dat het hier nog steeds niet kouder dan 26 graden is. Kijk nu al uit naar de enorme kou waar ik straks in Nederland in terecht zal komen. Niet dus…

Die middag hebben we eigenlijk niet zo veel gedaan. We besloten wel dat we niet naar het feest zouden gaan. In plaats daarvan gingen we de stad nog even in om wat te drinken. Bij ’t Vat bleek een ander feest aan de gang te zijn, wat het wel weer erg gezellig maakte. Voor we bij ’t Vat arriveerden, zijn we eerst nog het casino ingedoken. Kim en Mirjam hadden dit al vaker gedaan, maar voor mij was het de eerste keer. Aangezien Kim er van overtuigd was dat je altijd beginnergeluk hebt, waren we er van overtuigd dat ik met winst het casino weer zou verlaten. We namen plaats aan de roulette en legden alle drie 20 SRD in. Kim en Mirjam hebben alles verloren, maar zoals voorspeld ging ik er vandoor met winst. Ik had mijn inzet verdubbeld en ging met 40 SRD weer weg. Dit komt neer op een winst van iets meer dan €5,-. Niet veel, maar wel erg leuk om een keer mee te maken.
Bij ’t Vat hebben we gezellig gestaan, wat gedronken en gedanst. Rond een uur of 1 gingen we weer naar huis. Onderweg kwamen we langs een ander podium. Mirjam dacht de artiest op het podium te herkennen als zijnde Djogoman, die enkele weken terug bij Kim en Mirjam op stage mee had geholpen aan een themadag. Onderweg naar voren vroeg Kim aan een toeschouwer of het inderdaad om Djogoman ging, wat het geval bleek te zijn. Je had haar gezicht moeten zien: ze straalde! We bleven nog even hangen bij het podium, vanaf waar we tevens in de gaten konden houden of de taxi er al was. Toen Djogoman even aan de zijkant van het podium uit zat te rusten, sloegen Kim en Mirjam hun slag en gingen even een praatje maken. Hij herkende hen natuurlijk nog en vroeg of we de volgende dag ook in de stad zouden zijn. Kim gaf haar nummer zodat hij haar kon bellen. Nu kon haar humeur niet meer kapot, want hij had ook nog eens naar haar nummer gevraagd!

Op oudejaarsdag waren we van plan om rond een uur of 11 de stad in te gaan. Dit in verband met de pagara-estafette die er gepland was. Ik was echter de enige die voor die tijd al uit bed was, dus van ons voornemen kwam niet veel terecht. Rond half 3 kwamen we eindelijk in de stad aan, waar het ondertussen als een gek aan het regenen was. Toen het weer enigszins gestopt was met regenen liepen we verder het centrum in. We liepen langs een podium, waar wederom Djogoman op stond. Aangezien we zin hadden in wat eten bleven we niet lang staan en liepen door. De stad was enorm vol en er waren meerdere podia. Het leek wel Koninginnedag in Amsterdam. Nadat we gegeten hadden en om 4 uur weer op straat stonden, liep de stad leeg. De optredens waren voorbij en iedereen ging naar huis om te eten. Hadden we de optredens dus ook allemaal gemist. Toen we op het punt stonden om een taxi te bellen, ging Kim haar telefoon. We waren helemaal verbaasd, want ons netwerk lag er al sinds 12 uur ’s middags uit. Het was Djogoman die vroeg wat onze plannen waren. Toen we vertelden dat we net naar huis wilden gaan, stelde hij voor om ons op te pikken en af te zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Zijn we dus maar mooi even afgezet door een bekende Surinamer.

Thuis bleek dat Chandini niet de 30e, maar de 31e jarig was. Die dag was ze bij René en Lily, dus we konden haar verjaardag gezellig mee vieren. Ze kwam ons om 6 uur al ophalen, want ze wilde natuurlijk haar cadeautje hebben. Eerst hebben we nog haar knappertjes kapot gegooid, om in de vuurwerkstemming te komen. Ze was erg blij met haar Dora doeboek en zat meteen de stickers te plakken met Kim. Lily had bami voor ons gemaakt, maar aangezien we in de stad onze buikjes volgegeten hadden, spraken we af dat we om 9 uur terug zouden komen om te eten. We gingen weer naar ons eigen huis om nog even uit te rusten en ons om te kleden. Toen het bij ons 8 uur was, werd in Nederland volop vuurwerk afgestoken omdat daar nieuwjaarsdag aangebroken was. Ik was helemaal blij toen ik eerder op de avond al door papa gebeld werd, vlak voor 12 uur door Mike en vlak na 12 uur ook nog door Marco. Het was wel heel gek om iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen, aangezien het bij ons nog maar 8 uur was.
Rond 9 uur kwam Chandini ons wederom halen, want de taart was er. Na een stukje taart aten we ook nog Lily haar bami en hebben we tot 12 uur bij hun gezeten. De hele avond staken ze al veel vuurwerk af en toen we rond half 1 met de taxi naar de stad gingen, zagen we geen hand voor ogen. Er hing een dikke mist, nog erger dan vorig jaar in Nederland. Waar het in Nederland nog een combinatie van het weer en het vuurwerk was, werd de mist hier alleen maar door het vuurwerk veroorzaakt. Gelukkig hebben we Zus & Zo bereikt. Hier waren een heleboel Nederlanders om het nieuwe jaar in te luiden. We hebben een super gezellige avond gehad en lagen rond 5 uur pas in bed.

Het hele gebeuren viel wel enigszins tegen. Van te voren werd door iedereen gezegd dat oud en nieuw echt een super feest is om mee te maken in Paramaribo, dat heel veel Nederlandse Surinamers en tegenwoordig zelfs ‘gewone’ Nederlanders speciaal hier heen komen om dit mee te maken. De verwachtingen waren dus erg hoog, waardoor het een beetje tegenviel. Overdag was er meer te doen dan in Nederland, maar spectaculair was het niet. Het feest bij Zus & Zo was daarnaast het enige wat er in de binnenstad was, los van de discotheken die open waren. De meeste Surinamers waren vlak na 12 uur al naar bed gegaan. Dat deze dag niet geheel aan de verwachtingen had voldaan, deed niks aan de feestvreugde af, want we hebben het wel heel erg naar onze zin gehad.

Het weekend Nickerie dat gepland stond, ging niet door. René gaf aan dat de weg naar Nickerie erg slecht is en door de hevige regenval van de laatste tijd, was deze alleen nog maar slechter geworden. Het weekend hebben we dus in alle rust thuis doorgebracht, voor maandag de stageweek weer begon. De laatste twee weken op stage waren daarmee voor mij aangebroken.

Dinsdags ging ik wederom naar de rechtbank toe, voor de zaak van mijn Ierse cliënte. De rechter heeft eindelijk uitspraak gedaan. Daar was ik wel blij mee, want zo heb ik het einde toch nog mee mogen maken. De rechter heeft haar een straf van 1 jaar en 9 maanden opgelegd. Omdat ze ondertussen al 9 maanden in voorarrest heeft gezeten, is de officiële straf nog 1 jaar. Maar net als alle andere gedetineerden, zal ook zij in aanmerking komen voor VI. Ik heb het zelf even snel uitgerekend en als het allemaal mee zit, dan kan ze eind juni vrij komen.

Woensdag ging ik weer naar Boma toe. Ik was van plan om meteen de gesprekken voor de VI rapporten die ik moest maken te doen, dus ik haalde de informatie over de gedetineerden bij de gedetineerdenadministratie. Toen ik besloten had met welke van de twee ik zou beginnen, bleek deze man spoorloos verdwenen te zijn. Geen ‘escape from prison’, maar een overplaatsing in september 2007. Zijn gegevens lagen dus nog altijd bij de gedetineerdenadministratie en de directeur van Boma had hem ook voorgedragen voor VI; alles wees er op dat ze gewoon ontzettend slordig met de administratie om waren gegaan. Want deze man had na de overplaatsing uit de inrichting geschreven moeten worden. Het voordeel was dat ik iets te doen had, want ik heb in totaal 3x naar de ene afdeling in Boma gebeld en werd dus ook 3x door hun teruggebeld, 2x naar de andere afdeling gebeld en tussendoor ruim anderhalf uur gewacht. Uiteindelijk kon mijn praktijkbegeleidster achterhalen dat hij dus niet meer in Boma zat. Het andere gesprek heb ik wel gewoon kunnen voeren, hoewel ik eerst nog een andere gedetineerde voor me had zitten met dezelfde achternaam en bijna dezelfde voornaam.

Donderdag heb ik op kantoor het rapport uitgewerkt, de opdracht bij de eindevaluatie gemaakt en bij René ingeleverd en alvast gekeken wat ik moest doen voor de overdracht van gedetineerden naar de andere sociale ambtenaren. Zo was deze week ook al weer voorbij wat stage betreft en hoefde ik er nog maar eentje.

Vrijdag gingen Kim en Mirjam met een groep anderen op een vierdaagse trip naar de Ralleighvallen en de Voltzberg. Mariska en ik waren het weekend dus alleen thuis. In eerste instantie zou ik helemaal alleen zijn, maar de trip van Mariska naar Galibi is met een week uitgesteld. Zaterdag zijn we heerlijk gaan zwemmen. We zouden in eerste instantie naar Porto Alegre gaan, maar deze bleek gesloten. Gelukkig zat een klein stukje verder op hotel Stardust, waar ze ook een zwembad hadden. We waren wel een beetje te enthousiast, waardoor we enigszins rood weer thuis kwamen.

Die maandag begon de laatste stageweek al. Op kantoor heb ik voor een aantal gedetineerden een document opgesteld voor de sociaal ambtenaar die hem of haar overneemt. Daarnaast heb ik een paar telefoontjes gepleegd voor sommige gedetineerden en om 2 uur ging René alweer naar huis, terwijl we normaal gesproken om half 3 pas weg gaan. Dinsdags was mijn laatste dag in de inrichting. Ik heb afscheid genomen van alle gedetineerden en de PA’s waar ik vaak mee in aanraking ben gekomen. Ik besloot zelfs om nog even bij de OD (onderdirecteur) langs te gaan. Van haar kreeg ik nog een heel verhaal over dat ze hoopt dat het vruchtbaar is geweest, dat ze hoopt dat ik geen nare dingen mee heb gemaakt, dat soort dingen. Daarna kregen we het nog over de toekomst, wat ik wilde doen. Dat wist ik dus nog niet, dus kregen we het over de keuzes die je moet maken. Ze vertelde nog over haar tijd in Nederland. Gezellig gesprek, waarna ik met Mariska mee terug kon rijden in een dienstauto, want ze had allemaal boeken voor de bibliotheek langs gebracht.
Woensdag was echt mijn allerlaatste dag. Ik heb nog een aantal dingen op papier gezet voor de andere sociale ambtenaren en daarna had ik mijn eindevaluatie met René. Alles was goed, dus ik kan neer meer dan tevreden zijn. Ik wil volgende week dinsdag nog even langs kantoor gaan. Dan is het Mariska haar laatste dag en willen we nog even een traktatie achterlaten. Dan kan ik meteen nog afscheid nemen van iedereen die ik nu nog niet heb gezien.
Donderdag was een extra vrije dag voor mij en daar heb ik gebruik van gemaakt door heerlijk uit te slapen. De rest van de dag heb ik eigenlijk niet veel nuttigs gedaan, maar Kim en ik hebben ’s avonds wel bami gemaakt. Het was heel erg lekker. Lily heeft het nog geproefd en we waren geslaagd. Toen we zelf aan het eten waren kwamen we nog wel tot de conclusie dat er een vreemde nasmaak aan zat. We denken dat we er iets te veel laospoeder in hebben gedaan. Dat moeten we de volgende keer dan maar uitzoeken.
’s Avonds zijn we naar de Havana Lounge geweest. Voor Kim en Mirjam was dit in ieder geval de laatste keer. Zij gaan de 27e weg, op een dinsdag en volgende week donderdag zijn we bij de Blanche Marie. Het was heel erg rustig en er waren bijna geen bekenden. Dat was wel jammer. Uiteindelijk zijn we rond kwart over 2 naar huis gegaan.

Vandaag heb ik wederom uitgeslapen. Ik hem de laatste dingen gewassen, alles in mijn koffers gedaan voor zover dat al kan, opgeruimd en alvast een beetje schoongemaakt. Nu zit ik dus mijn blog nog af te schrijven, want het grootste deel had ik eerder al getypt. Nog 1 nachtje slapen en dan komt Marco hier al! Ik heb er echt heel erg veel zin in! Morgen de laatste dingen inpakken, opruimen en schoonmaken. Alvast een paar boodschappen doen en dan hoop ik dat het snel tijd is om richting het vliegveld te gaan, maar ik denk dat het een eeuwigheid gaat worden…

Tot snel!
Bigi bossi Sigrid