Yes-R, savanne avonturen en stage

Hallo daar in Nederland!

Hier eindelijk maar toch weer een bericht uit Suriname! Het heeft eventjes geduurd, maar er is dan ook niet zo heel veel voorgevallen. Geeft mij nu mooi de gelegenheid om naast mijn avonturen hier, ook eens te vertellen wat ik nu eigenlijk precies op mijn stage uitspook! Maar ik zal eerst maar eens verder gaan waar ik gebleven was in mijn laatste blog.

Zaterdagavond hebben we heerlijke bami gegeten bij Lily. Hele andere bami dan we in Nederland gewend zijn, lijkt enigszins op spaghetti. Na de bami zijn we begonnen met kijken naar de, voor mij, meest verslavende televisieserie: Prison Break. Seizoen 4 is in Amerika begonnen en ik mag dan wel in Suriname zitten, ik download gewoon elke week de nieuwste aflevering weer! Gelukkig vinden de andere meiden het ook leuk om naar te kijken, dus kan ik nu elke week Prison Break in gezelschap zien! Het geluid van de laptop was echter niet echt hard en we hadden nog geen ondertitelingen erbij, dus hebben we bij René en Lily boxjes geleend. Toen kon ons heerlijke avondje beginnen. Zondag hebben we alles nog een keer bekeken, want ik ben toch maar de ondertitelingen gaan downloaden, wordt het een stuk makkelijker van om te volgen!
Zondag hebben we een heerlijk dagje aan het zwembad bij Vos gehad. Het heeft heel eventjes geregend, want het mag dan de grote droge tijd zijn; buien heb je hier hoe dan ook! Ik heb gewoon in mijn bikini lekker in de regen gestaan, iets wat je in Nederland niet zo snel zou doen.

Maandagochtend werd ik wakker van Sanne. Muller stond blijkbaar weer op straat te schreeuwen en Sanne was daar niet bepaald blij om. Ze stond op het balkon en schreeuwde: Meneer Muller, ik wil slapen, hou uw mond en ga naar binnen! Waarop Muller zei: He? Dus Sanne herhalen wat ze net zei, waarop meneer Muller wonder boven wonder naar binnen ging en er de rest van de ‘nacht’ (het was al kwart voor 5) niet meer uit kwam. Mariska was die nacht de hele nacht op en neer aan het lopen naar de wc, ziek dus. Helemaal alleen ben ik dan ook naar stage gegaan. Maandags zit ik op dit moment in Santo Boma en deze maandag was de eerste dag waarop ik zelf gesprekken heb gevoerd met gedetineerden! De meeste gesprekken waren om kennis te maken en een eigen reeks cliënten op te bouwen. Sommige mensen hadden meteen een aantal zaken die ik voor hen uit moest zoeken of mensen die ik voor hun moest bellen. Je snapt dat deze dag erg snel voorbij is gegaan!
Dinsdag weer een dag op kantoor. Ik ben bezig geweest met het maken van de kennismakingsopdracht die ik voor school over de stage moest maken. Ook Chandini was weer een dagje met opa mee naar kantoor, dus die wist mij ook af en toe te vermaken. Om 1 uur kwam ze naar me toe: wij gaan naar huis, ga je mee? Nou daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen! Helemaal aangezien ik me steeds minder lekker begon te voelen… Thuis werd het steeds minder. Na eventjes op msn gezeten te hebben ben ik toch maar op bed gaan liggen. Ik had enorme buikpijn. Ik ben in slaap gevallen en werd rond half 11 weer wakker. Ben heel even beneden geweest voor een kopje thee en daarna weer naar mijn bed. Waarschijnlijk heerste er in Paramaribo een griepvirusje, want niet alleen Mariska en ik hadden het te pakken, ook René, Juanita en haar kinderen waren ziek. Juanita kon in het weekend nog vertellen dat bij haar in de straat veel meer mensen ziek waren.
Woensdag ging het al een stuk beter. Ik was voornamelijk suf, maar had eigenlijk geen last meer van buikpijn. Na het de hele dag aangezien te hebben (ben overigens hele dag thuis gebleven), besloot ik dat ik ’s avonds best mee kon gaan naar het optreden van Yes-R in Starzz! Achteraf bleek dit een minder goede beslissing te zijn geweest…
In Starzz! was niet alleen Yes-R, ook een aantal Surinaamse artiesten betraden het podium. Een erg gezellige avond, maar wel erg druk. Mensen stonden continu dicht tegen je aan en al dat geschreeuw was ook niet echt prettig. Daarbij kwam dat mijn buik ook af en toe weer van zich liet horen.
Donderdagochtend was het dan ook weer mis. Ik had woensdags tegen mezelf gezegd: als jij naar Yes-R gaat, moet je morgen ook weer naar stage. Dus hoe beroerd ik me ook voelde, ik heb me aangekleed en ben naar beneden gegaan. Maar de andere meiden konden wel zien dat ik nog ziek was, dus ik moest van hun mijn bed weer in. Ik voelde me wel schuldig, maar ben blij dat ik er weer in gekropen ben. Lesje geleerd, om zo maar te zeggen.

De rest van de dagen gingen voorbij zonder dat er echt wat is gebeurd. We zijn gaan zwemmen, naar stage en salsa geweest en dat was het eigenlijk wel. Die week hebben we echter wel onze tweede trip gepland en daar ben ik nu net een dag van terug! Daar zo meer over, nu eerst weer even een verhaaltje over meneer Muller.
Afgelopen woensdag hebben we heerlijk gegeten bij frietpunt.nl. Dit is een echte Nederlandse snackbar! Opa Wiltjer; nog bedankt voor de tip! Ik heb een lekker patatje gehad en een heerlijke berenhap met pindasaus. Alle snacks en sauzen worden uit Nederland ingevlogen, dus je snapt dat we het allemaal heerlijk vonden. Toen we thuiskwamen liep Muller weer op straat. Dus Kim, Sanne en ik gingen maar eens even een serieus gesprek met hem aan. Sanne en ik hebben wel een kwartier met hem staan praten! Kim ging na 10 minuten weg, want er was een vriend van haar bij ons thuis. Op een gegeven moment vroeg Sanne waarom hij toch altijd zoveel lawaai maakt. Toen kon hij ons vertellen dat hij al sinds zijn 17e of 18e weet dat hij God is. Maar soms vergeet hij dat hij God is en dan gaat hij de straat op, waar hij moet dansen en springen. Hij geloofde het echt! Hij heeft overigens ook nog een paar jaar in Rotterdam gewoond. Maar goed, de beste man begon naar aanleiding van dit alles over dat hij een oorlogskind was en was geboren tijdens de oorlog van Hitler. Hij was echter wel gewoon in Suriname geboren. Ook begon hij over koningin Beatrix en dat zij ook een oorlogskind was net als hem.
Hij bleef ook maar herhalen dat hij Muller heet, maar dat hij zo heet bij notariële acte. Want Muller is de naam van zijn stiefvader. En hij vindt het niet leuk als mensen grapjes maken over dat hij een Duitse naam heeft, want Muller is gewoon de naam van een blanke Nederlander. Hij zei ook aldoor dat we altijd langs mogen komen. Met hem hoeven we geen afspraak te maken.
In een mail van Marije, die hier vorig jaar zat, kreeg ik de tip een keer naar zijn tekeningen te vragen, dus dat deed ik. Nou dan moesten we maar even komen kijken. Nou goed, we waren ook wel benieuwd hoe hij nou woont. De brug was net weer gemaakt (zit een slootje tussen de weg en zijn hut). En hij had geharkt --> alleen maar harde grond met heel klein laagje zand er over heen. De honden zijn overigens bij hem komen wonen en hij geeft ze ook te eten. Ik werd wel beetje ongemakkelijk van die honden, ze lopen de hele tijd om je heen. In begin blaften ze ook aldoor. Ik had echt het gevoel dat ze me nog eens in de kuit zouden bijten. Maar goed, zijn hut is echt klein. Ramen heeft hij niet meer, want die hebben ze ingegooid en al zijn spullen hebben ze gestolen. De ‘slaapkamer’ heeft wel een tweepersoonsbed en er zat warempel ook nog een douche en een wc in het huisje. Het gerucht ging namelijk door de straat dat hij dat niet heeft. Meneer Muller heeft echt heel veel schriften en tekenboekjes. Meeste dingen zijn erin geschreven en een paar tekeningen erbij. Echt heel veel. We moesten een boekje meenemen als souvenir. Hij zei daarvoor al aldoor dat hij geld kreeg van familie uit Nederland en dat hij dat van hun niet af mocht slaan omdat het een gift was. Dus wij vonden het wat onbeleefd om de boekjes te weigeren. We hebben hem er wel wat geld voor gegeven, ook als een gift en daar moest hij dan maar wat moois voor kopen. Toen we weer weggingen heeft hij ons ‘helemaal’ naar huis gelopen. Het doet hem goed dat contact met ons, want sindsdien schreeuwt hij niet meer, maar in plaats daarvan zingt hij het Wilhelmus!

Afgelopen vrijdag vertrokken we voor 3 dagen (2,5) naar Gusterie, een park van de eigenaar van Bodeco (het bedrijfje waar we de tour geboekt hebben). Een avontuurlijk weekend stond ons te wachten.
Vrijdagmiddag vertrokken we om 4 uur vanaf het waaggebouw in Paramaribo. De rit naar Gusterie duurde ongeveer 3 uur. Toen we er aankwamen was het dan ook al donker. Naar Gusterie moet je wederom een stuk over de bauxietweg. Dit keer namen we echter de bauxietweg naar het westen, welke een stuk beter te rijden was dan de weg naar het zuiden (richting Atjonie). We waren dit weekend met z’n achten op pad. Naast Sanne, Kim, Mirjam, Mariska en ik waren ook Rajé, Wouter en Ivo mee. Op Gusterie waren ook al 4 meiden en tegelijkertijd met ons kwamen nog twee jongens aan. We waren dus met een gezelschap van 14 personen, wat erg gezellig was!
Bij het park zit een kreekje, dat hetzelfde water heeft als de colakreek. De eigenaar van het park, Botti, heeft ons zover gekregen om in het pikkedonker in de kreek te gaan zwemmen. Ik had geen zin om mijn bikini aan te trekken, wat van Botti ook niet mocht, dus ben ik in mijn boxer en hemdje gaan zwemmen. Het water was niet eens zo heel erg koud en ook helemaal niet diep. Samen met Botti, Kim, Mirjam, Mariska,Ivo en Rajé gingen we een stukje door de kreek wandelen. Waar er eerst nog wat licht was van de lampen bij het kampje, kwamen we in een gedeelte waar dit niet zo was. Mariska ging daarop weer terug. Ivo en Rajé gingen voorop, met de duidelijke intentie om ons de stuipen op het lijf te jagen. Het was echt pikkedonker en je zag geen hand voor ogen! Waar wij dachten dat ze nog ergens voor ons waren, werden we opeens van achteren belaagd! We vonden het best spannend daar. Op een gegeven moment hoorden of zagen we niks meer van Botti, waarop Mirjam, Kim en ik toch maar weer terug gingen. Bleek dat Botti ons gewoon achter had gelaten, want die zat lachend al lang en breed weer aan de kant van de kreek.

Na het zwemmen, heerlijk op zitten drogen aan het kampvuur. We hoorden ineens allemaal lawaai achter ons. Kijkend richting de kreek om te zien wat er aan de hand was, kwamen Bryan en Alitjan (onze gidsen) er aanlopen met een kaaiman! Het dier was bijna anderhalve meter lang, wat voor een kaaiman heel wat is omdat die bijna niet groter worden! Iedereen pakte natuurlijk zijn fototoestel en moest met het dier op de foto. Sommigen durfden het dier helemaal alleen op te tillen, anderen (waaronder ik) hebben hem alleen bij de staart vastgehouden waar de rest van het dier voor Alitjan opgetild werd. Echt heel indrukwekkend! Het arme dier was wel ontzettend gestrest en durfde ook helemaal niks. Toen Botti hem weer in de kreek gooide, want daar kwam hij uit, dreef hij heel versuft verder. Hij botste tegen een boot op en daarna zagen we hem niet meer.
Na het kaaiman avontuur heeft Botti ons nog even bij het vuur vermaakt. Rond half 1 ben ik toen mijn hangmat maar op gaan zoeken, want we zouden twee nachten in een hangmat slapen! Na enig gedraai had ik de goede houding gevonden. Het was echter heel erg koud. Ik had wel een joggingbroek aangedaan, maar verder sliep ik met blote voeten en een hemdje aan. Gelukkig lag er een laken in de hangmat, welke ik helemaal om me heen heb geslagen. Heb die nacht best lekker geslapen.

Zaterdag gingen we een wandeling maken door het ‘bos’. Je moet je voorstellen dat je midden in de jungle zit, dus eigenlijk is het juiste woord; een wandeling door het oerwoud. Alitjan was onze gids en hij kon ons echt heel veel vertellen. Over bomen, waar ze voor gebruikt worden, dieren, de mensen en ga zo maar door. Echt in het oerwoud hebben ze voor elk kwaaltje wel iets! Konden wij bij een wond of een griepje maar even de ‘tuin’ in lopen om wat blaadjes te plukken die het verzorgen of verzachten! Natuurlijk hoopten we veel wilde dieren te zien. We gingen al snel van het pad af, over een heel smal paadje door het oerwoud heen. Na een aantal holen van gordeldieren gezien te hebben en vele planten, vond Alitjan een geschikte liaan om aan te slingeren. Iedereen moest en zou natuurlijk even slingeren. Het is nog best lastig, want je moet niet alleen je gewicht optrekken, je moet ook nog eens voldoende grip op de liaan weten te behouden. In ieder geval kan ik zeggen dat ik het erg leuk vond! Een stukje verderop kwamen we op een punt waar Alitjan op zoek ging naar schorpioenen. Zelf zag hij het eerst niet, maar gelukkig lette Louis op en zag een hele kleine zwarte schorpioen. Iedereen was natuurlijk druk aan het fotograferen, toen ik opeens iets op een boom zag zitten. Ik zeg doodleuk; is dat een slang? En warempel; er zat daar inderdaad een slang. Iedereen moest van Alitjan meteen achteruit. Het dier sliep dan misschien wel, maar het was toch echt wel een hele giftige slang! Hanna, ook een van de gidsen, vertelde ons dat dit de derde giftige slang is in Suriname, na de ratelslang en de macaslang. Alitjan zei echter dat er in Suriname helemaal geen ratelslangen voorkomen. Dus dit beestje is gewoon de tweede giftige slang in Suriname! Alitjan vertelde dat als je door deze slang, de labaria, gebeten wordt, je binnen 2 uur bij het ziekenhuis moet zijn, omdat je het anders niet overleefd.
Na het slangenavontuur liepen we het paadje weer terug naar het grote pad. Onderweg zag Alitjan nog een wat grotere, niet slapende labaria, maar deze was zo snel weg dat niemand van ons hem gezien heeft. We gingen verder lopen op zoek naar de dwergananas. Al snel vonden we de planten, maar niet allemaal hebben ze ook daadwerkelijk een vrucht. Heel raar om te zien hoe deze vrucht gewoon aan een plant groeit, terwijl wij hem in Nederland gewoon in de supermarkt kopen. Na nog een hol van een vogel gezien te hebben gingen we weer terug naar het kamp. Daar hebben we een paar uurtjes lekker gezwommen. Over de kreek lag een boomstam, dus daar gingen we elke keer opklimmen, overheen lopen en vervolgens in het water springen. We zouden begin van de middag met z’n allen in de boot gaan om een tochtje te maken. Echter was de beheerder van het parkje, Menno, nog steeds niet teruggekeerd uit de stad. Omdat er in Gusterie geen bereik is met je telefoon, raar maar waar zaten we minder ver het binnenland in dan tijdens de trip naar Isadou (waar we wel bereik hadden), konden we ook niet vragen waar hij nou was. Daarop besloten we om een deel van de groep in de bootjes te laten gaan om vanaf de Saramaccarivier de zonsondergang te bekijken en een deel van de groep ging met de jeep over de savanne crossen om vanaf daar de zonsondergang te bekijken. Er was net een extra jeep gearriveerd, waardoor we met twee jeeps op pad konden. Mirjam, Sanne en ik stapten bij Mike en Marie-claire in de jeep. Zij waren net met eigen vervoer naar Gusterie gekomen. Mike is van oorsprong een Surinamer, maar heeft bijna zijn hele leven in Nederland gewoond, duidelijk te merken aan zijn Amsterdamse accent. Samen met zijn vriendin woont hij sinds kort in Suriname. Het was erg gezellig in de jeep. We gingen over de smalste paadjes door de savanne heen. Door de vele bomen om ons heen, konden we daar niet heel veel van zien. Na een tijdje crossen kwamen we in het indianendorp Bigi Boika. Daar kregen we een rondleiding van een van de indianen. We liepen richting twee hele oude bomen, waarvan ze geloven dat de geest van een hele oude slaaf hierin woont. Zijn naam mogen ze niet noemen. Elk jaar is er een feest bij de boom en er wordt vaak eten en drinken neergelegd voor de geest. De boom ernaast zou overigens zijn vrouw zijn en de bomen er omheen hun kinderen. Bij de bomen begon een hele lange steiger die naar de Bigi Boika kreek liep. Daar waren een moeder en haar kinderen aan het baden en kwamen er twee vissers aan. Deze zijn van 6 uur ’s ochtends tot 6 uur ’s avonds aan het vissen. Een van de mannen kwam terug met een paar visjes, de andere met helemaal niks. Tijdens de wandeling vertelde de man veel over de stam, wat hij deed en wat hij vindt van Suriname. Toen we weer terug kwamen bij de bomen, ging hij voor ons een aantal dansen doen. Van elke etniciteit in Suriname wist hij hoe ze zongen en dansten. We hebben erg om hem gelachen. Op het laatst deed hij ook nog even de Nederlanders na: al dansend zong hij “weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal beestjes”. Hij kende het liedje nog beter dan dat ik het ken, want bij deze regel houdt mijn kennis toch echt op. Sanne heeft het hele gebeuren gefilmd, dus ik zal straks even kijken of ik het filmpje bij dit bericht kan plaatsen.
Terug bij de jeeps gingen we weer verder de savanne op om een mooie locatie te vinden voor het bekijken van de zonsondergang. Voor ons reed de andere jeep, welke een stuk harder ging dan ons omdat Bryan de weg kent en Mike niet. We reden door een stukje oerwoud over een pad waar slechts een jeep overheen kon rijden, dus als je tegenliggers had, had je een probleem. Dat bleek al snel, toen we de andere jeep weer bijgehaald hadden… We reden een bocht om en daar stonden ze met z’n allen op het pad, ons duidelijk te maken dat we moesten stoppen. De jeep stond om de volgende bocht, maar ze stonden met z’n allen om een brommertje heen die ze aangereden hadden… Een aantal waren iets in de bosjes aan het zoeken en al gauw kwam daar een tweede persoon uit. Een oud mannetje die achter op de brommer had gezeten en in de bosjes was beland. Ze vertelden dat ze erg hard hadden gereden en dat er opeens een brommer de bocht om kwam. Ze konden allebei uitwijken naar links, maar niet vermijden dat ze elkaar schampten. Daar ging onze zonsondergang op de savanne, want we hebben de oude man naar de poli in Bigi Boika gebracht. Toen we daar eindelijk weg konden was de zon al niet meer te zien. Dus zijn we weer over de smalle paadjes terug gecrost. Het was ondertussen al pikkedonker en we bedachten ons dat we wel benieuwd waren of we zonder licht nog wel wat konden zien. Dus Mike zet de auto stil en doet de lampen uit; je ziet echt werkelijk waar geen hand voor ogen! Behalve de lampjes in de auto, was het echt pikkedonker.
Terug bij het kamp hebben we gezellig met z’n allen om het kampvuur gezeten. Om 12 uur zouden we nog met de boot weggaan om naar de sterren te kijken. Want echt waar: de sterrenhemel is hier zóóóóóóóóó mooi! Echt duizenden sterren, zoveel heb ik er nog nooit gezien! Maar ik was zo moe, dat ik bij het kampvuur al half in slaap viel en de bootreis heb overgeslagen.

Zondag zijn we met de boten naar de Saramaccarivier gevaren. We moesten eerst een heel groot stuk door de kreek om er te komen. Omdat het water erg laag staat, ging het niet zo snel. Omdat het water erg laag staat in deze tijd van het jaar, gingen we niet erg snel vooruit. Dit gaf ons echter de gelegenheid om in alle rust te genieten van wat we om ons heen zagen, want het zag er echt heel mooi uit. Dieren hebben we niet echt gezien, op een hele mooie, grote blauwe vlinder na. Wel konden we ze horen. Uiteindelijk kwamen we op de Saramaccarivier en konden we gaan vissen naar piranha’s. We waren met drie boten, waarvan er eentje vol zat met alleen maar jongens/mannen. Ze kwamen al zingend met de boot aan. De mannen waren dan ook de enigen die geluk hebben gehad. De vangst bedroeg twee piranha’s. De tweede viel in hun boot en sprong heen en weer. Ze schrokken zich dood en hingen al half in de bomen. Dat was wel even grappig. Na een uurtje vissen kwam Menno met een andere boot aan. Wij moesten overstappen in zijn boot en de mensen die hij bij zich had, moesten in onze boot. Uiteindelijk stapten Sanne, ik en een van de andere meiden nog weer over in de boot bij Menno en gingen we terug. Menno is verreweg de beste bootsman van Gusterie en dat hebben we geweten. Waar we op de heen weg ongeveer 45 minuten onderweg waren om van Gusterie naar de rivier te komen, hebben we de terug weg in ongeveer 15 minuten afgelegd. Heerlijk was dat, echt te gek!
Terug bij het kamp was er een groep KLM crew aangekomen. We hebben niet heel veel met ze gepraat, ze reageerden ook niet echt enthousiast. Voor de verandering aten we die middag geen rijst met kip, maar rijst met gebakken vis. Aangezien ik nooit vis eet, vond ik dat natuurlijk minder leuk dan rijst met kip. Maar ik heb toch een stuk vis op mijn bord gelegd. Wonder boven wonder vond ik het nog best lekker ook! Dus als ik straks terug ben ik Nederland ga ik proberen om daar ook wat meer vis te eten.
De mensen die zaterdag niet met de jeep weg waren geweest gingen die middag nog weg. Wij bleven achter en hebben nog even lekker gezwommen en zijn nog even met Botti het bos in geweest om een supergrote boom te bekijken. Ze hadden hem net omgekapt, maar daardoor kon je heel goed zien hoe groot hij nu was. Botti wou ons nog even vertellen dat ze echt niet het hele regenwoud aan het omkappen zijn, wat veel mensen in het westen denken. Ze doen aan selectieve houtkap; bomen uitkiezen die binnen aanzienlijke tijd dood zullen gaan door bijvoorbeeld onweer of harde windstoten. En per hectare kappen ze er niet meer dan twee om. Bovendien zijn er door de kap van de grote bomen, een heleboel kleine boompjes die de kans krijgen om te groeien. Dus wees niet bang: het regenwoud wordt niet leeg gekapt!
Om zes uur gingen we eindelijk maar toch weer richting Paramaribo. Na ongeveer een uurtje rijden waren we weer binnen het bereik van de zendmasten. Terug in Paramaribo zijn we lekker door de Mc Drive gereden.

Vandaag lekker een dagje vrij genomen om bij te komen van het weekend. Morgen begint stage weer. Ik hoop niet dat je ondertussen al helemaal zat bent van het lezen, want het is toch iets langer geworden dan de bedoeling was. Dan heb ik ook nog gezegd me uit te wijden over stage. Dus bij deze:
Mijn stage week bestaat uit vier dagen, waarvan meestal twee dagen op kantoor en twee dagen in de Centrale Penitentiaire Inrichting (CPI) te Santo Boma. Deze inrichting heeft een Huis van Bewaring (HvB), een Kantoor Arbeids Therapie (KAT) welke alle veroordeelden bevat, een vrouwenafdeling en een jeugdafdeling. De gedetineerden waarmee ik werk zijn de mannen van zowel de HvB als die uit KAT en de vrouwen. Overigens bevat het HvB meer veroordeelden dan arrestanten. Er wordt momenteel een nieuw HvB op het terrein gebouwd, welke bijna klaar is. Hier mogen in de toekomst alleen maar arrestanten in.
De dagen in de CPI bestaan voornamelijk uit het voeren van gesprekken met de gedetineerden. Voor de sociaal ambtenaren, wij, zijn er vier kamertjes beschikbaar. Het kan voorkomen dat wij een gedetineerde willen spreken om informatie te verkrijgen, maar het kan ook zijn dat gedetineerden ons willen spreken om bepaalde zaken voor hun te regelen. Daarnaast zitten we ook regelmatig bij de gedetineerden administratie, om de gegevens van de gedetineerden op te vragen en in ons eigen schrift te schrijven. Alles gaat hier namelijk met pen en papier. Er zijn wel computers, maar deze zijn puur voor het schrijven van brieven, rapporten voor voorwaardelijke invrijheidstelling (VI rapporten) en voorlichtingsrapporten. Gegevens van gedetineerden zul je er niet in vinden. Vaak maken we ook even een ‘babbeltje’ met de Penitentiaire Ambtenaren (PA’s, dit zijn cipiers). Op deze manier leer je veel over de inrichting, de gang van zaken en kun je ook informatie over gedetineerden verkrijgen.
De dagen dat we op kantoor zitten plegen we telefoontjes voor de gedetineerden en schrijven we brieven, VI rapporten en voorlichtingsrapporten. Telefoontjes kunnen naar ouders of familie zijn, maar het kan ook zijn dat we een consulaat of een advocaat moeten bellen. Naast deze werkzaamheden kan het ook zijn dat we op buiten dienst gaan. Dit komt voor wanneer je bijvoorbeeld naar de familie van een gedetineerde gaat om een gesprek te voeren over zijn jeugd, werk en vrienden. Ook kan het zijn dat je iets moet regelen. Zo ben ik al een keer mee geweest met mevrouw San A Jong om bij het Algemeen Ouderdoms Fonds een AOV uitkering aan te vragen voor een gedetineerde (de Nederlandse AOW). Zelf ben ik vorige week naar een school geweest om daar het laatste rapport van een van de gedetineerden op te halen. Deze wil graag in de inrichting zijn opleiding afmaken en daarvoor heb je een kopie van het laatste rapport nodig.
Morgen ben ik van plan om de rechtszaak van een van de vrouwelijke gedetineerden bij te wonen. Het gaat hier even wat anders dan in Nederland. In Nederland hebben we onder andere de kantonrechter, de civiele rechter en de bestuursrechter. Hier in Suriname hebben ze alleen een kantonrechter. Er zijn drie verschillende kantongerechten. Het eerste kantongerecht behandelt uitsluitend civiele zaken uit de districten Paramaribo, Wanica, Para, Brokopondo, Commewijne en Saramacca. Het tweede kantongerecht behandelt uitsluitend strafzaken uit de districten Paramaribo en Commewijne. Het derde kantongerecht behandelt de straf- en civiele zaken die niet door het eerste of tweede kantongerecht worden behandeld.
Ik moest toevallig donderdag bellen met de advocaat van de gedetineerde, dus kon hem meteen vragen hoe laat de zaak voor kwam en waar het was. Hij vertelde dat de dag om 8.30 begint, maar dat je van te voren niet weet wanneer de zaak behandelt gaat worden. Je moet er om 8.30 zijn en moet vervolgens wachten tot de rechter je oproept. Hij bepaalt zelf zijn volgorde, dus voor hetzelfde geld wordt jouw zaak als laatste behandeld. Dat wordt morgen dus een lekker relaxed dagje hangen in de rechtbank haha. Want misschien ga ik nog wel een paar andere zaken bijwonen, ben erg benieuwd hoe dat hier allemaal gaat.

Nou het verhaal is al weer veel te lang geworden. Mooie compensatie voor de tijd waarin ik geen berichtjes geplaatst heb dacht ik zo… Papa ook weer blij dat hij weer lekker een uurje, misschien dit keer zelfs wel twee, kan inplannen in zijn weekend of op de dag om mijn verhaal te lezen. O ja pap; mocht je de volgende keer aan de telefoon een hond horen, dan is het niet Bliksem! Hij is namelijk weg. Vinden wij helemaal niet erg, want hij sprong aldoor tegen je op, kon niet ophouden met blaffen en bovendien stonk het erg vaak naar zijn plas.

Hopelijk ben je na het lezen van dit verhaal niet in slaap gevallen en anders kun je nu hopelijk je bed in kruipen!

Bigi bosi, bigi brasa!
Dikke kus Sigrid

PS iedereen die elke keer een berichtje plaatst: BEDANKT! Ik wil jullie aldoor persoonlijk bedanken, maar het komt er niet echt van. Daarom op deze manier maar even. Blijf vooral reacties plaatsen, vind ik erg leuk om te lezen!